Festival der Vooruitgang

Gisteren was in Felix Meritis het ‘Festival der Vooruitgang’, een verjaardagsfeestje voor de Correspondent lezers. Er waren allerlei goede voordrachten en ook uitvoeringen en nieuwe media experimenten. Ik vond De Man Door Europa van Lucas de Man erg inspirerend. Waarin hij een reis maakt langs 8 landen en 22 mensen die visionair met Europa bezig zijn. Het maakte duidelijk dat we niet veel van Brussel moeten verwachten, maar des te meer van de Europese burgers, die niet langer cynisch in een hoekje zitten te kwijnen en aan de slag gaan. Democratie zal van onder op heroverd moeten worden. Van boven wordt het alleen maar gesmoord. Daarna hebben we een therapie voor vermoeide wereldburgers gehad waarin we met een willekeurige groep mensen in gesprek gingen over het vluchtelingen probleem. Het was heerlijk om te merken dat wij in zagen dat wij onze eigen angst moeten onderkennen en van daaruit proberen contact te maken met de rabiate tegenstanders van de vluchtelingen stroom. Naast goede informatie is het juist proberen contact te leggen, met respect en mededogen, met degene die anders denkt. Dat werd toch gezien als de meest transformerende mogelijkheid in onze situatie. Zo werd er als grapje een Loesje poster bedacht met de tekst “Neem een PVV’er in huis.”

Daarna was er een voordracht van Femke Halsema als voorzitter van de Raad van Bestuur van de Stichting Vluchteling. Zij hield ons ook voor dat je reëel moet zijn en niet zo maar alle grenzen open kunt zetten. Maar haar persoonlijke slot pleidooi waarin zij haar woede uitte over Halbe Zijlstra, die de vluchtelingen opvang wil versoberen om zo een afschrikking te doen uitgaan voor nieuwe vluchtelingen, raakte mij diep. Als je toch jaren in een kamp in de woestijn vertoeft waar je behalve overleven verder niets kunt dan kom je niet naar Nederland om je ogen te laten liften. En je maalt ook niet om sobere omstandigheden, want soberder dan waar je vandaan kwam kan gewoon niet. Zij was gevraagd een betoog te houden met als titel “Strijd tegen de oorlog”. Maar zij maakte er van “Strijd voor menswaardigheid”. Toen ik haar dat hoorde zeggen wist ik eindelijk wat ik zo erg gemist heb in het vluchtelingen debat.

Laten we inderdaad strijden voor menswaardigheid. Dat geeft een toekomst waar ik voor uit mijn bed wil komen.