Innerlijk evenwicht

Echter, het is ons niet geleerd de dingen te laten zijn wat ze zijn. Op vele manieren hebben wij geleerd om constant te schuren of te vechten met wat is. We leren dat de manier om geluk of vrede te vinden is door altijd te veranderen wat is, of dat nou gaat over het veranderen van jouw innerlijke ervaring of de wereld om je heen. Als we vanuit dit gezichtspunt leven, stoppen we onszelf in een soort toekomst waar werkelijke vrijheid en vrede gevonden kunnen worden, maar niet nu. Dit leidt tot een diep geworteld geloof dat we onze innerlijke en uiterlijke wereld moeten veranderen om werkelijke vrede en vrijheid te vinden.

Onszelf te vertellen – of het leven te vertellen – dat het niet moet zijn zoals het is, is een vorm van waanzin. Deze waanzin brengt ons van ons stuk. Het lijkt een beetje op naar een stenen muur gaan en er tegen vertellen dat het er niet zou moeten zijn, en er dan voortdurend tegen aan lopen. Iedere keer dat je jouw hoofd stoot veroordeel je de muur en dan loop je er weer tegenop, weer je hoofd beurs stotend. Dan zeg je dat het er niet zou moeten zijn, waarna je jezelf veroordeelt voor de pijn in je hoofd. Het is een soort waanzin om constant te strijden met wat is en te denken dat het anders zou moeten zijn. Het is de manier waarop we steeds weer tegen het leven op botsen. Als we op die manier in botsing komen met het leven voelen we het altijd van binnen schuren en zullen we nooit dat innerlijke evenwicht vinden waar we zo naar verlangen.

Een open geest zijn

Voordat wij onze zintuigen werkelijk kunnen open stellen, opdat we ons innerlijke evenwicht vinden, moeten we begrijpen wat het betekent om onze geest waarlijk te openen. Wat is de werkelijke betekenis van de term “open geest”? We hebben al vaak gehoord dat een open geest goed is, we hebben echter de neiging om het idee van een open geest in een nieuw doel te plaatsen dat we moeten verwezenlijken, alsof het om een zelf-verbeter project gaat. Weer iets wat we moeten bereiken.

Een open geest ontstaat op natuurlijke wijze als we zicht krijgen op de vele manieren waarop wij vechten met onze ervaring, met gebeurtenissen die eigenlijk onwrikbaar en onveranderlijk zijn. Natuurlijk, het volgende moment kan compleet anders zijn en het moment daarna weer heel anders, maar dit moment is zoals het is en de momenten in het verleden waren zoals ze waren. Dit is een heel simpele gedachtegang, maar het is erg moeilijk om het binnen te laten komen omdat we juist het tegenover gestelde hebben geleerd. De gebruikelijke manier van ons in de wereld zijn bevat een constante stroom van oordelen en veroordelingen. We worden zelfs geprezen voor ons vermogen om te debatteren en te oordelen. We vertellen onszelf voortdurend wat wel of niet zo zou moeten zijn en wat we aangenaam en onaangenaam vinden.

We kunnen de deur open doen op een regenachtige dag, en dan zeggen we misschien, “Oh hemeltjelief! Ik haat regen! Het zou niet moeten regenen! Ik haat dit weer!” Op zo een moment staan wij dwars op de werkelijkheid. De werkelijkheid is eenvoudigweg dat het regent; dat is de realiteit. Als we er mee strijden, het veroordelen, dan staan we loodrecht op ons leven. Op vele onbewuste manieren worden we geleerd dat als we niet strijden met wat er is, dat we dan op de een of andere manier ons werk als mens niet goed doen.

Maar wat is het effect van ons constante oordelen en veroordelen van dat wat is en wat was? Wat voor effect heeft dit op ons, zowel individueel als collectief? Brengt ons dit werkelijk vrede en rust? Brengt het ons een gezonde geest? En boven alles, is het eigenlijk de waarheid? Is het echt zo dat dit moment anders moet zijn dan hoe het is? Is het werkelijk waar dat het verleden anders had moeten zijn dan het in feite was? Als we onze geest openen, dan zien we dat deze constante stroom van oordelen in feite het lijden oproept. Als we dit helder zien kunnen we een begin maken met het los te laten.