Een bijzonder begin van de compassie training
Vorige week vrijdag en zaterdag startte de eerste module van onze jaartraining (zelf)compassie. Twaalf deelnemers in onze eigen ruimte in de Nieuwe Amstelstraat. Maar helaas moesten we afzien van die ruimte, want aan de overkant van de straat waren ze bezig de voegen uit te vrezen. Een hels kabaal van acht uur ’s ochtends tot een uur of vier. We hebben voor die dag gelukkig terecht gekund in het Zen Centrum aan de Binnenkant. Het was een mooie dag waar we met enkele oefeningen al snel de diepte in gingen. Dat lag ook aan de deelnemers waarvan meer dan de helft al zeer ervaren waren met verschillende meditatievormen.
Compassie wordt ook wel mededogen genoemd in het Nederlands en karuna in het Sanskriet. Daarom heten de groepen die zich aangesloten voelen bij Ton Lathouwers dan ook Maha Karuna, wat groot mededogen betekent. Het is iets dat zo in de basis ligt van ons mens zijn, dat we het meestal gewoon niet waarnemen. Zoals een vis niet weet wat water is. Vaak overheerst het gevoel dat onze wereld geregeerd wordt door egoïsme en negativisme. Dat komt volgens mij doordat ons bewustzijn in de evolutie een bepaalde vorming heeft mee gekregen. Wij moesten 4,5 miljoen jaar overleven op de savannes van Afrika. We moesten alle gevaren goed onthouden om er niet ten prooi aan te vallen. Daarnaast moesten wij onze kinderen een lange tijd vanaf de geboorte beschermen en helpen voordat zij zelf de gevaren konden trotseren. Als je dan geen compassie hebt overleeft de groep niet. En uiteindelijk zijn wij evolutionair gezien toch de meest succesvolle soort op deze aardbol. Dat kan alleen als wij ten diepste compassievol zijn, maar ook in staat tot jagen en overleven.
De tweede dag van de cursus was dus in onze eigen ruimte, die veel kleiner is. Annick en ik maakte de ruimte klaar op vrijdagavond en we waren erg ongerust. Nu was iedereen begonnen in die prachtige ruimte van Nico Tydeman’s Zen Centrum en wat zouden ze nu van onze ruimte vinden. Op zaterdag werd er niet gevreesd en iedereen kon zich goed vinden in onze ruimte. Hoewel het een seculiere cursus is hangen er toch enkele foto’s van mijn transmissielijn (Ton, Teh Ching en diens leraar) en ter ere van Annicks achtergrond een foto van de Karmapa. Maar voor zover ik kon waarnemen nam niemand er aanstoot aan.
De meeste deelnemers bleken toch zeer geraakt door de verschillende oefeningen. Ook ik was er door geraakt, want ik doe gewoon mee naast mijn leiderschapsrol. De deelnemers hebben een set van oefeningen mee gekregen die ze thuis kunnen beoefenen en dan gaan we in november door met de tweede module. Zo krijgt het de tijd om langzaam in ons systeem in te dalen. Want zoals Ton altijd zegt: “Langzaam jongske, de ziel houdt van langzaam.”