Een bijzondere ervaring in Zimbabwe
In de maand mei zijn Annick en ik naar Zimbabwe geweest. We gingen een ROKPA project bezoeken voor de ondersteuning van moeders met gehandicapte kinderen. Die hebben het niet makkelijk. Meestal vertrekt de vader meteen na de geboorte van het kind, nadat hij de moeder heeft beschuldigd van overspel. Ook de omgeving, die in die armoede meestal redelijk solidair is, houdt bij een gehandicapt kind enige afstand. Helemaal vrij van geloof in hekserij en zwarte magie zijn ze niet. Maar die moeders hebben dus geen mogelijkheid om er op uit te gaan om geld te verdienen. De zorg voor hun gehandicapte kind is zonder hulpmiddelen en zonder kennis. Door een plek te creëren waar de moeders bij elkaar kunnen komen, wat groenten kunnen verbouwen en soms een fysio therapeut komt om hun te leren hoe ze hun kind kunnen activeren, voelen ze zich enorm gesteund in hun bestaan. Op de foto zien we een kind dat meervoudig gehandicapt is en waarvoor, bij hoge uitzondering, een rolstoel geregeld is. Deze jongen communiceerde niet en bewoog niet tot de fysiotherapeute de moeder leerde hoe ze de jongen kon activeren. Nu kan ze met hem communiceren en hij kan mee bewegen bij het wassen. Een klein beetje geld kan hier al wonderen verrichten. Van de gasten die vorig jaar op ons huwelijk gekomen waren hebben we donaties voor deze projecten gekregen. We konden ze $2000 brengen, waarmee ze veel kunnen bereiken. Voor ons gevoel was het een druppel op een gloeiende plaat, maar in de onzekere omstandigheden waarin het land en de bevolking verkeren, weet ik zeker dat ze alles uit die gift zullen halen wat mogelijk is. En ze waren er heel blij mee.
Daarna zijn we op retraite gegaan met Dónal Creedon in de oostelijke bergen van Zimbabwe. Daarover later meer.