Nu is nog zo zonder jou
Een lid van onze sangha in Wageningen heeft haar rouw op een liefdevolle, maar eerlijke manier onder woorden gebracht. In de eerste twee jaar na de dood van haar man, ze waren net getrouwd voor hij stierf aan kanker, heeft zij een blog bijgehouden op de site jongeweduwenwandelen.blogspot.com. Nu is het alweer 7 jaar sinds Reitse is overleden, maar iedereen moedigde haar aan om de blogs in boekvorm uit te brengen. En na veel schaaf werk is deze parel ter wereld gekomen bij Scrivo Media. We hebben onze zenzondag met een uur verkort om bij de eerste boekpresentatie te zijn in ‘Onder de Linden’ in Wageningen. Het werd een bijzondere bijeenkomst waar Reitse werd geëerd en Marloes zowel blij als verdrietig tegelijk kon zijn. Wat mij het diepste raakte was de roep van Marloes en haar metgezel weduwen om te mogen rouwen. Het doet al zo’n pijn, als de mensen dat niet verdragen kunnen om de ander te zien lijden, heb je het gevoel dat je de pijn moet verbergen. En dat doet nog veel meer pijn, het vergroot de eenzaamheid en het geeft een gevoel van ‘er is iets mis met mij’.
Marloes weet diep te duiken in haar gevoelens en woorden te vinden op plekken van liefde en verdriet waar normaal gesproken geen woorden zijn. Dit maakt het lezen van dit boekje heel bijzonder en af en toe liepen de tranen over mijn wangen. Niet zozeer van verdriet of medelijden, maar meer van ten diepste geraakt zijn. Wat zij doet is volgens mij archeologie van de geest bedrijven. Zij duikt zo diep in het gevoel dat ik sprakeloos achterblijf. Het boekje is een aanrader voor een ieder die geconfronteerd wordt met rouw of iemand in de omgeving heeft die dat doet. De eerste zullen zich niet zo alleen voelen en de tweede zullen meer begrijpen wat het is om je meest geliefde persoon te verliezen en dan alleen verder te gaan.
De oprechtheid, de woede, de liefde, de pijn, de tederheid en het ongemak ze mogen er allemaal zijn en ze ontroeren je.