Only the Sound Remains

Op mijn verjaardag zijn mijn lief en ik naar de opera “Only the Sound Remains” gegaan. Wij hebben als voordeel dat we binnen 3 minuten lopen daar binnen zijn. Dus op ons paasbest gekleed gingen wij daar naar toe. Deze opera van Kaija Saariaho bestaat uit twee verschillende verhalen die op het Noh theater gebaseerd zijn. Nu intrigeert het Noh theater mij uitermate. Omdat het een zeer oude vorm van Japans theater (vanaf de 14de eeuw) is dat vanuit een boeddhistische visie werd gemaakt en uitgevoerd. Het was extreem gestileerd (acteurs dragen maskers zodat je hun emoties moet afleiden uit het spel) en eigenlijk alleen begrijpelijk voor de Japanse adel van die dagen. Het gaat namelijk over het verlangen naar de leegte en het overstijgen van de dood. Ik was dus enorm benieuwd hoe de Finse dame het zou lukken om deze theater vorm op een begrijpelijke manier zou neer zetten zonder de kern van het Noh theater geweld aan te doen. Tot mijn verbazing lukt haar dat beter dan ik ken van de oorspronkelijke Noh stukken. Zowel het verlangen naar de leegte vanuit de vorm als het verlangen van de leegte naar de vorm kwamen ongemerkt tot uitdrukking. Door heel erg stilistisch om te gaan met het geluid en de stemmen van de bas en de counter tenor te vermengen met elektronische geluiden werd er een surrealistische sfeer geschapen die langzaam dunner en dunner werd tot inderdaad alleen het geluid over bleef en niets meer van de toehoorder. Een waarlijk spirituele ervaring werd er in mij opgeroepen. Zozeer zelfs dat ik het applaudisseren als uiterst ongepast ervoer. Zowel het decor, als de stemmen van de zangers, als de dans van de engel, als de muziek waren van een boven natuurlijke schoonheid, ingetogen en vele diepere lagen blootleggend. Als je de kans krijgt om dit te ervaren, laat hem niet voorbij gaan.