Pfff… wat een hete zomer!
De afgelopen zomer was heel heet voor mij. Maar niet zozeer door de buitentemperaturen die we ervaren hebben. De warmte kwam van binnen. Altijd als ik langere tijd op mijn kussen zit krijg ik het gewoon erg warm. Het prettige daarvan is dat je het vrijwel nooit koud krijgt. Ik herinner mij een Chan meester die vertelde dat hij nooit zijn kachel aan deed. Als hij het koud had ging hij gewoon mediteren en dan was het niet meer koud. Ik kon mij daar helemaal in vinden. Maar goed, een warme zomer was het omdat hij voor mij uit 4 verschillende retraites bestond. Eerst gaf ik zelf samen met Annick een retraite in Frankrijk in Vajradhara Ling in Normandië. We hadden 25 deelnemers uit de Franse zorg (therapeuten, verplegers en artsen). Deze mensen hadden allemaal al aardig wat verschillende mindfulness cursussen gedaan en ze wilden wel wat dieper gaan. Omdat de langste dag in de retraite viel heb ik voorgesteld om de nacht van de 21ste in de stupa door te zitten, geheel vrijwillig natuurlijk. We begonnen die nacht om 11 uur met 12 deelnemers. We zaten 45 minuten om vervolgens een kleine 15 minuten om de stupa te lopen. Na het eerste uur gingen er 3 mensen naar bed. De rest bleef zitten tot 3 uur en daarna waren we nog maar met ons drieën. Daar hebben we doorgezeten tot 6 uur om daarna om 7 uur weer met de dag meditatie te beginnen. De twee die met mij de hele nacht hadden gezeten waren dol enthousiast. Het zorgde er wel voor dat de mensen heel anders gingen kijken naar de mogelijkheid van dieper zitten.
Daarna kwam de sesshin met Ton. Ik kon helaas niet helemaal vanaf het begin omdat mijn schoonmoeder een groots familiefeest had opgezet voor haar 85ste verjaardag. Maar hoewel de sesshin een beetje rommelig aanvoelde was het toch voor mij weer een doorbraak in inzicht. Ik kon duidelijk zien dat mijn geest veel evenwichtiger kon blijven dan ik verwachtte. Het was een mooie sesshin omdat ik helemaal moest vertoeven in niet weten. Bij de terugreis werd duidelijk hoeveel de sesshin mij gebracht had. Het openbaar vervoer was behoorlijk in de war en ik werd een aantal keren van het kastje naar de muur gestuurd. Een reis die 2 uur had moeten duren duurde nu 5 uur. Toch bleef ik kalm en gemoedelijk, wel fijn.
Daarna weer terug naar Vajrdhara Ling voor een 5 daagse retraite met Mingyur Tulku Rinpoche. Een jonge Tibetaanse geestelijke die reeds een uitzonderlijk leven achter de rug heeft. Op zijn dertiende ging hij 3 jaar en drie maanden in retraite en de volgende 3 jaarsretraite heeft hij zelf geleid. Hij is abt van een klooster in Nepal en hij heeft een paar jaar terug 5 jaar lang als eenzame yogi in de bergen van Nepal geleefd. Hij geeft nu les aan grote groepen mensen en bouwt die lessen volgens Mahamudra protocol op. Maar hij verstaat de kunst van het lesgeven en weet zijn studenten diepgaand te inspireren en hard aan het werk te zetten op hun meditatiepad. Van hem leer ik weer op een hele andere manier naar meditatie te kijken.
En dan van 10 tot 19 augustus een retraite met Dónal Creedon. Een Ier met een diepe ervaringstraining in Tibetaanse meditatie (Mahamudra, Kagyu). Hij heeft als adolescent 12 jaar retraite gedaan in een Tibetaans klooster in Schotland (Samye Ling). Daarna is hij zich gaan verdiepen in Krishnamurti in de foundation naar zijn naam in Bangalore. De laatste 5 jaar staat hij weer onder begeleiding van een strenge Tibetaanse meditatieleraar die Drupon Rinpoche heet. Het is duidelijk dat de diepte waarop deze man mediteert voor mij nog een grote uitdaging is. Maar het is fijn om met een zeer goed getrainde groep van aardse mensen te mediteren en dan de inzichten gedeeld te krijgen van iemand die zeer gevorderd is op dit pad, maar niet noodzakelijkerwijs vastzit aan een dogmatische traditie.
Al met al heb ik weer behoorlijk zin om zowel de zen in Amsterdam als in Wageningen met elkaar weer op te pakken.