Siddharta, Yasodhara en Rahula
Ik lees nu het boek “Old Path White Clouds” van Thich Nhat Hanh.
Hij geeft hier zijn eigen visie op het leven van de Boeddha. Daarbij houdt hij niet streng vast aan de officiële verhalen, maar dat hoeft ook niet wat mij betreft. Hij creëert het verhaal vanuit zijn visie hoe het geweest moet zijn. Trouwens de officiële verhalen zijn ook maar verzonnen. Volgens historici die zich specialiseren in de Indiase samenleving zo’n 500 vC was het ook niet gebruikelijk enige persoonlijke zaken te beschrijven in de verhalen van die tijd. De meeste verhalen over het leven van de Boeddha zijn ontstaan na zijn parinirvana. Thai schetst een situatie waarin Yasodhara (zijn vrouw en moeder van Rahula) hem helpt en ondersteund in zijn keuze om huis en haard te verlaten om als bosmonnik zijn leven te wijden aan het vinden van de ‘weg’. In het klassieke verhaal verlaat hij zijn vrouw en kind op de avond na de geboorte, dat ons wel heel erg wrang in de oren klinkt. Ik heb wel eens gelezen dat de verklaring daarvoor moet zijn dat hij al heel lang zich wilde terugtrekken, maar dat niet mocht van zijn vader voordat hij voor een opvolger gezorgd had. Een soort deal tussen hem en zijn vader, “eerst een kleinzoon, en dan mag je weg” en dus kon hij direct na de geboorte van Rahula vertrekken. Wat dit betekende voor Yasodhara verteld het verhaal niet. Wel is ergens geschreven dat toen hij als Boeddha in de stad kwam (Varanasi) waar Yasodhara woonde zij Rahula, die toen 11 jaar was, naar hem toe stuurde met de vraag “ Waar is mijn erfdeel?”. Dit werd eenvoudig opgelost door Shariputra te vragen om Rahula tot monnik te wijden. Toen was Yasodhara ook nog haar zoon kwijt, niemand weet hoe zij daarop reageerde.
Maar het zijn allemaal verhalen uit de overlevering en niemand weet wat er echt gebeurt is. Daarom smelt ik helemaal weg bij de manier waarop Thai het verhaal vertelt door zowel de ogen van de Boeddha als door de ogen van de jonge buffelherder die hem zijn gras gaf om op te zitten onder de bodhiboom. Deze jongen Svasti is een dahlit, oftewel een kasteloze en dus een paria in de Indiase samenleving. De Boeddha neemt hem met veel compassie op en leert hem mindful lopen (zoals Thai dat altijd doet). De beschrijving van de monniken die rustig en met aandacht lopen zijn zo belichaamd dat je het helemaal voelt en voor je ziet. Ook de compassie van de Boeddha wordt met zoveel liefde beschreven dat je er helemaal warm van wordt.
Kortom een echte aanrader voor als je met warmte en liefde dichter bij de Boeddha in jezelf wilt komen.