Van de dingen die voorbij gaan

Afgelopen maandag is Bieke Vandekerckhove van ons heengegaan. Zij was iemand die mij zeer inspireerde doordat zij ondanks haar ziekte (ALS) toch in staat was om in alle eerlijkheid te leven en te laten zien hoe je een vol en vruchtbaar leven kan leiden met alle beperkingen die de ziekte haar oplegde. Zij was vaak aanwezig op de sesshins in Steyl en ze schreef er zo mooi over in haar boek ‘de Smaak van stilte’ en in de columns die ze voor het tijdschrift ‘Inzicht’ schreef. Ik was graag naar haar uitvaart gegaan om mee te zingen met Paul Triepels en anderen van de Maha Karuna Sangha. Ik stel mij voor dat het ontroerend en hartverwarmend geweest moet zijn. Net als bij het overlijden van mijn vrouw in 2004, waar we ook de liederen van onze sangha ten gehoren brachten. Maar ik leidde een jaartraining in compassie samen met mijn vrouw en 12 mooie mensen, en zowel in mijn eigen groep in Wageningen als op de compassietraining kwam ze voorbij. Het stemt mij altijd melancholisch als er weer afscheid genomen wordt van iemand waarmee je je verbonden voelde. Tegelijkertijd zie ik het ook als een geschenk van de overledene dat zij/hij er mij op wijst dat ik nog een tijdje door moet lopen en dat ik daar best van mag genieten zolang het nog kan. Steeds intenser ervaar ik het wonder van dit bestaan. Het feit dat ik dit alles mag waarnemen en ik zou het wel allemaal willen begrijpen. Maar ik ben hier niet om het te begrijpen, maar om het te mogen waarnemen. En ik beschouw het als mijn taak mijn bewustzijn zo ver mogelijk open te zetten dat ik zo weinig mogelijk mis van wat er waar te nemen is. Soms is dat zeer pijnlijk. Zoals laatst toen ik een certificaat van Ton Lathouwers kreeg en ik mij er pijnlijk van bewust werd dat hij er op een gegeven moment er niet meer zal zijn. Hoe je dat ook ziet, het deed gewoon erg veel pijn.

Ik kan mij voorstellen dat Bart (Bieke’s echtgenoot) ook deze pijn voelt, maar hij stelde het zo mooi op de uitvaart aankondiging: “Het was een eer jouw man te zijn.” Wat heeft ze veel mensen aangeraakt en ik weet zeker dat ze nu ergens is waar ze de rust en vrijheid ervaart die bij haar past. Dag Bieke, ik zal nooit meer jouw jas dichtdoen, maar ik blijf je herinneren in Steyl.